เมืองที่ไม่เคยนึกรัก

Reading Time: < 1 minute

The Passenger

โรสนี นูรฟารีดา

ไม่เคยพูดว่ารัก

อาจใช่, ความชังทั้งหลายซุกตัวอยู่ใต้เปลือกตานี้
เหมือนเสาตอม่อต่อตอกไปเป็นตึก
ตระหง่านระฟ้าเป็นแลนด์มาร์คใจกลางเมือง
ลึกลงไปใต้ชั้นดินใครจะเห็น
คนตัวเล็กตัวน้อยช่วยกันออกแรงหมุนเฟือง
เคลื่อนเมืองให้ขยับไปข้างหน้า
ด้วยน้ำตาและหยาดเหงื่อ

ไม่เคยพูดว่าหวัง

ด้วยรู้ดีแก่ใจว่าเมืองนี้ไม่มีวันสร้างเสร็จ
เหมือนเสาโฮปเวลล์ปักอก
ทิ่มตำดวงตา
ให้นึกถึงงบประมาณเงินภาษีที่ไม่งอกเงยแก่คนข้างล่าง
ใครอิ่ม ใครอุ่น
ใครพุงกาง
ใครจุก
ใครจิบไวน์
ใครกลืนน้ำลาย
ใครกล้ำกลืนน้ำตา

ไม่เคยพูดว่าฝัน

ตาดูดาวเท้าลุยน้ำทุกฤดูฝน
ถนนกลายร่างเป็นคลอง
อุโมงค์ยักษ์กลายร่างเป็นงู
หนูผีหนูบ้านเปียกซ่กสั่นเทาอยู่ข้างถังขยะ
แมลงสาบวิ่งพล่าน
ขยะลอยฟ่อง
คนย่ำน้ำไม่รู้ชะตากรรม
ฮ่องกงฟุตหรือโรคฉี่หนู
พยาธิหรือแบคทีเรีย
เชื้อราหรือเชื้อโรค

ไม่เคยพูดว่าเกลียด

ชิงชังอย่างไรก็คือส่วนหนึ่งของเลือดเนื้อ
ลากลู่ถูกัง
เข็นชีวิตไปบนพื้นถนนตะปุ่มตะป่ำ
ซึ่งใครสักคนเคยสัญญาว่าจะปรับปรุงผิวทางให้ใหม่หลังจากได้นั่งเก้าอี้
ลมปากลมๆ แล้งๆ
เหมือนทุกคนที่เคยสัญญา
ไม่ใช่ไม่รู้

ไม่เคยพูดว่าไม่ไหว

ดีหรือร้าย, ชีวิตต้องงอกงามให้ได้ในสภาวะนี้
ฝากความหวังไว้กับคนในฝัน
ซึ่งหวังอีกชั้นว่าคงไม่กลายเป็นฝันร้ายในตอนจบ
ฝากความฝันไว้กับรุ่งเช้า
ฝากไว้กับหยาดฝน
ฝากไว้กับหยาดเหงื่อ
และชีวิตที่หยัดเสาตอม่อของตัวเองลงไปค้ำพยุงเมือง
ใช้เส้นเอ็นซ่อมแซมผิวถนนแทนลวดเหล็ก
หรือจนกว่าจะไม่มีใครเอ่ยปากสัญญาอะไรอีก
เราอาจพูดได้ว่ารัก