ปีกของฝูงผีเสื้อไม่เคยถูกจองจำ

Reading Time: < 1 minute

The Passenger

โรสนี นูรฟารีดา

ไม่ใช่ความรู้สึกของการแยกร่าง

แต่คือความรู้สึกแบบที่วิญญาณถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ
จำลองตัวเองเป็นดักแด้
ในภูมิประเทศป่าเขตร้อน
สะสมเสียงร้องไห้จนแน่ใจว่าครบทุกโน้ต
เพลงแห่งความเสียใจจึงบรรเลงพลิ้วไหวให้เหล่าใบไม้สะบัดตัวเต้นรำ

ต่อรองกับร่างกายของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
จึงลุกขึ้นต่อรองกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ในผืนป่า
ร่างกายของเราเป็นของใคร?
ผิวหนังของเราเป็นของใคร?
เปลือกของเราคือเปลือกของใคร?

จ่ายค่าความเศร้าครั้งนี้ไปเท่าไหร่?

ปีกคู่แรกจึงค่อยๆ งอกออก
กลายเป็นผีเสื้อตัวใหม่
ในป่าที่ใครต่อใครกำลังกระพือไฟให้ลุกโชน

ทันทีที่สลัดรังดักแด้ร่วงลง
ธนูไฟทั้งหลายต่างก็พุ่งตรงเฉียดปีก
ป่าผืนนี้อาจไม่ต้องการผีเสื้อ
ที่โบยบินอย่างอิสระเหนือการควบคุม
ด้วยว่าต้นไม้หลายชนิดอาจแพร่ขยายพันธุ์
คณานับเกินควบคุม

สิบธนูไฟ ร้อยธนูไฟ

พ่ายแพ้แก่ดักแด้
ผู้หายใจเข้าออกด้วยความอดทนทุกห้วงขณะ
เพื่อรอวันกลายร่างเป็นผีเสื้อ
สะบัดปีกทักทายดอกไม้ทั่วทั้งป่า

พันธนูไฟ หมื่นธนูไฟ

พ่ายแพ้แก่ฝูงผีเสื้อ
ผู้ฟูมฟักตัวเองจากการจำศีลยาวนาน
เพื่อเคลื่อนไหวแผ่วเบา
ประกาศศักดา
การันตีว่าผืนป่าควรค่าแก่การเติบโตอย่างสุนทรียะ

ไม่ใช่ความรู้สึกของการแยกร่าง

หากแต่วิญญาณซึ่งแหลกละเอียดเป็นเศษเสี้ยว
ได้ถูกชุบชีวิตก่อรูปขึ้นใหม่
ในรังดักแด้
ซึ่งถูกปรามาสหมายหัวกลางภูมิประเทศป่าเขตร้อน
ที่ซึ่งธนูไฟร้ายกาจยิ่งกว่าดวงตาสัตว์ร้าย
ทว่า… ปีกของฝูงผีเสื้อไม่เคยถูกจองจำ