The Passenger
โรสนี นูรฟารีดา
-1-
หากปราศจากเครื่องแบบ
ตัวตนของใครคนหนึ่ง
จะถูกระบุชื่อเรียกว่าอะไร
วัตถุบางอย่างเป็นที่กำบังกระสุนได้
แต่ไม่เหมาะสม
สำหรับการพรางตัว
วัตถุบางอย่างใช้ซ่อนตัวได้
แต่ไม่แข็งแกร่ง
เมื่อปะทะคมกระสุน
ความคุ้มทุนของกระสุนนัดหนึ่ง
ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการพุ่งออกจากรังเพลิง
เสมอไป
ความขาดทุนของกระสุนนัดหนึ่ง
คือการล็อกเป้า
โดยไม่รู้ว่าใครยืนอยู่ข้างหลัง
นิ้วที่ใช้ลั่นไก
อยู่นอกไกปืนเสมอ
จนกว่าจะพร้อมยิง
ปลายกระบอกปืน
นักต่อนัก
ทำร้ายคนถือ
-2-
ถอดปีกออกชั่วขณะ
ความสามารถในการบิน
จึงเป็นศูนย์
เพื่อลดอาการบาดเจ็บ
บางใครจึงไม่ไหวติง
แม้ในห้วงกระแสสำนึก
ดวงตาคู่หนึ่งเอ่ยคำขอโทษ
โทษฐานที่ไม่เคยเฝ้ามองอื่นใด
นอกเหนือจากตัวมันเอง
หัวใจดวงหนึ่ง
บกพร่อง
ในห้วงเวลาแห่งการเยียวยาความทรงจำ
น้ำตาเคลือบน้ำตาล
บังคับกิน
โดยหน้าที่
ความสุกสกาวของดาวแต่ละดวง
แลกมาด้วยวินัย
และชั่วโมงบิน
-3-
ความพยายาม
ที่ขาดทักษะ
มีค่าเท่าไหร่
ปีกบางคู่
บินได้ครั้งเดียว
ร่วงหล่นตลอดไป
ในสมการของพรสวรรค์
ผลลัพธ์
ไม่เคยเท่ากับศูนย์
สิงห์สนามซ้อม
ยึดกฎหนึ่งพันชั่วโมงเป็นที่ตั้ง
ไม่มีสนามไหนปราศจากบาดแผลและหยดเหงื่อ
ความสำเร็จไม่ได้วัดกันที่จุดเริ่มต้น
เส้นชัยของบางคน
จึงยืดยาวออกไปไม่สิ้นสุด
กฎข้อที่หนึ่งของนิวตัน
เมื่อแรงกระทำต่อวัตถุเป็นศูนย์
สิ่งนั้นจึงหยุดนิ่งหรือเคลื่อนไปด้วยอัตราเร่งเท่าเดิม
กฎข้อที่หนึ่งของความฝัน
หากยังไม่เริ่มลงมือทำ
สิ่งนั้นจะกลายเป็นความฝันตลอดไป
-4-
หากปราศจากชื่อเรียก
ตัวตนของใครคนหนึ่ง
จะถูกนิยามไว้ด้วยความหมายเดิมหรือความหมายใหม่
ไม่ว่ามีกระสุนหรือไม่
ปืนทุกกระบอก
จะถูกปฏิบัติเสมือนว่าพร้อมยิง
มนุษย์คนหนึ่ง
คู่ควรหรือไม่
กับการถูกทำให้เสมือนว่าไร้ความสามารถ
จุดอับสายตา
ซ่อนไว้
ทั้งคำถามและคำตอบ
ที่ที่มองไม่เห็น
มากมายเรื่องเล่า
เหมือนอากาศทุกอณูเป็นผู้ให้การ
-5-
กระสุนทุกนัด
เดินทาง
ด้วยวิถีโค้ง
ไม่ต่างกัน
ความฝันทุกฝัน
ไม่เคยเดินทางเป็นเส้นตรง
โมเมนตัมของความพยายาม
ถูกกำหนดความเร็ว
ด้วยทัศนคติ
เพื่อจะหนีแรงโน้มถ่วงโลก
ปลายกระบอกปืนที่ยิงได้แม่น
จำต้องเชิดขึ้นเหนือเป้าเสมอ
Author
Illustrator
